Κάψου Γαμ.....λη μπάτσε!

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που το μυαλό του ανθρώπου ξεστρατίζει από τις καθιερωμένες διαδρομές του και αδυνατεί να καταλάβει τα συμφραζόμενα των ημερών που έρχονται και φεύγουν. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι το «κάψου γαμιόλη», που ακούστηκε στο ρεπορτάζ του CNN από κάποιον ψυχανώμαλο συνάνθρωπό μας, την ώρα που η μολότοφ έσκαγε πάνω στο πρόσωπο του πεσμένου αστυνομικού της ομάδας «Δίας», εκφράζει όλους αυτούς τους ανθρώπους που κατεβαίνουν στον δρόμο και διαδηλώνουν. Σε καμία περίπτωση.

Αλλά βρε αδερφέ, με συγκλόνισε η προστυχιά της φράσης αυτής, γιατί μου αποκάλυψε το μέγεθος της κατάντιας μας. Το πόσο χαμηλά φτάσαμε ως χώρα και το πόσο χυδαία επιμένουμε να σκεφτόμαστε για τον συνάνθρωπό μας. Διαψεύσαμε και αυτόν ακόμα τον Φλωμπέρ, που έλεγε για τον αστό ότι είναι αυτός που σκέφτεται χυδαία. Γιατί και εμείς έτσι σκεφτόμαστε, χωρίς να έχουμε υπάρξει ποτέ μας πραγματικοί αστοί. To ξέρω ότι η διαπίστωση αυτή φαντάζει- και είναι- υπερβολική και ισοπεδωτική. Δεν παύει, όμως, να αφορά σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας. Που κουβαλάει μέσα του μια ανέστια οργή, δίχως καμία προοπτική, για όλα αυτά που διαδραματίζονται εμπρός του. Μια οργή τυφλή, που κατευθύνεται εναντίον ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και των μισητών σωμάτων ασφαλείας του.
Όταν οργίζεσαι, όμως, για τη λάθος πορεία που πήρε η ζωή σου, το κάνεις είτε επειδή η πυξίδα σου ήταν χαλασμένη όλα αυτά τα χρόνια, οπότε την πετάς και την αλλάζεις, είτε επειδή ο κακός ο καιρός σε πέταξε σε άλλες στράτες. Και στις δυο περιπτώσεις, πάντως, η οργή σου είναι για τον γνωστό από τα πριν προορισμό, που κάπως ξεμακραίνει.
Εδώ, όμως, βιώνουμε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Το πρόβλημα στη δική μας περίπτωση είναι ότι ξανοιχτήκαμε σε άγριες και, εν πολλοίς άγνωστες σε μας, θάλασσες με χαλασμένη πυξίδα, με αλλοπρόσαλο καιρό και -το σημαντικότερο- με πλήρη άγνοια για το πού πάμε. Ταξίδι αυτοκτονίας ήταν αυτό με καβάφηδες καπεταναίους, δίχως κανείς να μπορεί να βρεί το όποιο άλλοθι στου Καβάφη το ταξίδι. Εκεί η Ιθάκη ήτανε μπροστά και οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες, απλά προέκυπταν δίνοντας νόημα στο ταξίδι.
Εδώ, η Ιθάκη απλά δεν υπήρξε ποτέ, και οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες αποδείχτηκαν στο τέλος ενοχλητικοί συνταξιδιώτες. Δεν με νοιάζει αν ο συγκεκριμένος «μπάτσος» είναι ένας κακός μπάτσος. Ούτε αν συνεχώς κάνει κατάχρηση της εξουσίας του για να ταλαιπωρεί τις εύθραυστες, λόγω των ημερών, αντοχές μου.
Ακόμα και εσύ που με διαβάζεις κάποια κατάχρηση εξουσίας θα έχεις κάνει στον στενό περίβολο του ιδιώτη βίου σου. Είτε ως δημόσιος υπάλληλος, μιλώντας άσχημα σε κάποιον πολίτη που τόλμησε να μπει στο γραφείο σου δίχως να χτυπήσει την πόρτα της αδιαπραγμάτευτής σου αυθεντίας.
Είτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, πουλώντας στο μαγαζί σου ένα ρούχο, αγορασμένο απ' τα ασιατικά πανέρια της ανέχειας, για πανάκριβο και φιρμάτο ένδυμα.
Είτε ως ταρίφας, χρεώνοντας πολλαπλάσια για μια διαδρομή λίγων χιλιομέτρων.
Είτε ως γιατρός, συνταγογραφώντας άχρηστα φασόν σε κάποιον ανυποψίαστο ασθενή σου.
Κατάχρηση εξουσίας είναι και αυτό αγαπημένε φίλε. Μόνο που δεν γεννάει τέτοιας έντασης συναισθήματα και δεν προσφέρεται για τόσο παθιασμένα γιούχα. Εξάλλου, το σύστημα το έχεις ταυτίσει προ πολλού στο μυαλό σου με τον κακό τον μπάτσο. Και ούτε που σου περνάει από το μυαλό οτι έναν τέτοιο μπάτσο κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Το «κάψου γαμιόλη» συγκλονίζει.
Έχουμε χάσει τον μπούσουλα αδέλφια.
Το μέτρο.
Τον μέσο όρο.
Κραδαίνουμε την οργή μας και βγαίνουμε στους δρόμους για να κάνουμε τί; Να ρίξουμε ένα κακό σύστημα, θα μου απαντήσει κάποιος. Ναι αδερφέ μαζί σου σε αυτό. Αλλα πώς; Με κραυγές; Με δακρυγόνα; Με πλακάτ και συνθήματα; Με βρισιές και χυδαιότητες; Με αλαφιασμένα ένστικτα; Όχι. Σίγουρα όχι. Δεν είναι αυτή η χώρα που μου υποσχέθηκαν. Δεν θα χτιστεί το μέλλον μου με το κάψιμο ενός «γαμιόλη». Δεν θέλω να περπατάω στους ίδιους δρόμους με την χυδαιότητα αυτή.
Μπορούμε περισσότερα. Γιατί πολύ απλά είμαστε άνθρωποι. Προορισμένοι να φτιάχνουμε ό,τι χαλάει. Καταδικασμένοι να χαλάμε ό,τι φτιάχνουμε. Αλλά πάνω απ' όλα γεννημένοι για να προσφέρουμε το χέρι μας στον διπλανό μας. Έστω κι αν αυτός είναι ένας «γαμιόλης μπάτσος».
Ο Τάσος Φούντογλου είναι γιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Πτολεμαΐδας.

από το αιχμη.gr

σ.σ. Να ευχαριστήσουμε τον φανατικό αναγνώστη που μας το έστειλε...