Θυμάμαι το ελληνικό ποδόσφαιρο από την ηλικία των 5, από τα τελευταία έτη του Καραπιάλη και από τότε που ο Βαζέχα μεσουρανούσε. Κάπου στο γυμνάσιο μπήκε στη ζωή μου το ξένο ποδόσφαιρο. Φτάνοντας στα 21 αποφάσισα να βάλω Nova. Που σημαίνει πως σχεδόν σε καθημερινή βάση έχω το αγγλικό πρωτάθλημα, του οποίου είμαι μέγας θαυμαστής, στην οθόνη μου. Θα μπορούσα να κάνω μια καθαρά αγωνιστική και τεχνική ανάλυση των διαφορών ανάμεσα στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και στο δικό μας. Δε θα το κάνω γιατί είναι κρίμα ένα παιδί "σαν τα κρύα τα νερά" να πάθει κατάθλιψη...
Λέω να ασχοληθώ με τη διαφορά στην νοοτροπία Άγγλων (φλώρων, με γήπεδα εκκλησίες, που δεν δημιουργούν καυτές ατμόσφαιρες όπως εμείς, και άλλα τόσα κλισέ...) και Ελλήνων οπαδών, παραγόντων, δημοσιογράφων και γενικά όλων όσων σχετίζονται με το οικοδόμημα που ονομάζεται "επαγγελματικό ποδόσφαιρο". Δύο κόσμοι τόσο αντίθετοι που θαρρείς ότι καταπιάνονται με κάτι εντελώς διαφορετικό. Μήπως όμως είναι όντως διαφορετικό άθλημα? Μήπως έχουμε να κάνουμε με ποδόσφαιρο και "ποδόσφαιρο"?
Ξεκινάω με τους παράγοντες. Στην Αγγλία οι παράγοντες έχουν να κάνουν με τα απολύτως απαραίτητα. Η κύρια ενασχόληση τους είναι η προσπάθεια για να κάνουν καλύτερη και ευκολότερη τη ζωή των αθλητών και των προπονητών της ομάδας τους. Γενικά είναι "πίσω" από τα πράγματα και δεν τυχαίνουν καμίας ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ κάτι που και οι ίδιοι επιδιώκουν. Στην Ελλάδα οι παράγοντες επισκιάζουν τα αθλητικά γεγονότα και προσπαθούν μέσω του ποδοσφαίρου να προβάλλουν τον εαυτό τους για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους ή για την καλύτερη επιχειρηματική τους ανέλιξη. Με τρανά παραδείγματα που δεν χρειάζεται να κατονομάσω.
Οι οπαδοί τώρα... Οι Άγγλοι όντας "κακά παιδιά" μέχρι πριν λίγο καιρό, βρήκαν το δάσκαλό τους στην απαγόρευση των Αγγλικών ομάδων για συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μετά από αυτό το σοκ η εικόνα έχει γίνει πολύ καλύτερη και τα κρούσματα βίας γίνονται όλο και λιγότερα. Στην Ελλάδα κανείς δεν τολμά να θίξει τους οργανωμένους οπαδούς. Στρατοί από οπαδούς-υπαλλήλους αλληλοσκοτώνονται από χόμπι ή από καθαρή βλακεία. Αυτό δε θα αλλάξει εύκολα και δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός το φαινόμενο γίνεται όλο και πιο έντονο. Προσπαθώντας να σκεφτώ χωρίς αθλητική λογική βλέπω ανθρώπους να τσακώνονται, να παίζουν ξύλο και εν τέλει να έχουν αφιερώσει τις ζωές τους σε κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε μόνο να τους διασκεδάζει.
Και τέλος οι δημοσιογράφοι. Στη Βρετανία δεν υπάρχουν αθλητικές εφημερίδες. Οι μεγάλες πολιτικές ή οι σκανδαλοθηρικές εφημερίδες του νησιού, έχουν αθλητικά ένθετα. Προφανώς χωρίς φανατισμούς για να χαϊδεύουν τους αναγνώστες.Στην Ελλάδα όμως, των 12 πανελλαδικής κυκλοφορίας αθλητικών εφημερίδων και δεκάδων άλλων τοπικών, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Φανατισμοί, ανακρίβειες και πρόκληση βρίσκονται σε καθημερινή βάση κρεμασμένες στα περίπτερα όλης της χώρας... Οι δηλώσεις και οι πράξεις των ποδοσφαιριστών και των προπονητών, δηλαδή των πρωταγωνιστών, έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα και τη θέση τους έχουν πάρει "κύκλοι της ΠΑΕ", "το στενό περιβάλλον του παίχτη" και άλλες δημοσιογραφικές παπάρες που μας βομβαρδίζουν οι εκδότες καθημερινά.
Στα όρια της κατάθλιψης (δε θα τη γλιτώσω...) κλείνοντας θέλω να καταγγείλω τη Nova που συμβάλει στην απαξίωση του Ελληνικού ποδοσφαίρου δείχνοντας την Premier League. Το λέει κι ο Καλίδης: Άσε με στον κόσμο μου να 'μαι....
ΤΣΟΓΛΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου