Τα γήπεδα όπως πραγματικά τα θέλουμε...

     Σάββατο βράδυ έρχεται μήνυμα στο κινητό.
- Μαλάκα πάμε γήπεδο αύριο?
- Θα έχει κόσμο?
- Μπα! Κυριακή πρωί ρε?
- Πάμε!
     Φτάνουμε Σ.Ε.Φ., παίρνουμε τα εισητηριάκια μας και μπαίνουμε μέσα. Σε ένα γήπεδο 12.000 θέσεων ζήτημα να υπήρχαν 2.500 φίλαθλοι. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οικογένειες με μικρά παιδιά, σχολεία, και μέλη της εθνικής των special olympics. Στην παρουσίαση των ομάδων παθαίνω το πρώτο σοκ. Ούτε ένας δεν αποδοκιμάζει τους αντίπαλους παίχτες.Σκέφτηκα: " δε μπορεί, θα βρίσουν τους διαιτητές". Κατά την ανακοίνωση των ονομάτων των διαιτητών έρχεται και το δεύτερο σοκ. Δεν ακούγεται άχνα. Αδιαφορία...
     Ξεκινάει το παιχνίδι και η ομάδα δεν είναι καλή. Το πρώτο δεκάλεπτο πάει χαμένο.Καθόλου θέαμα

και η ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ.Ο κόσμος δεν γκρινιάζει ούτε δευτερόλεπτο. Αλλά πλέον το έχω συνηθίσει. Δε μου προξενεί καμία εντύπωση. Ίσα ίσα, μου αρέσει κιόλας. Όσες φορές έχω πάει γήπεδο έτυχε να είναι γεμάτο και αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση μου φάνηκε πολύ ευχάριστη. Το "πέταλο" των οργανωμένων ήταν άδειο και δεν ακούγονταν συνθήματα για τη μάνα του ενός ή του

άλλου, ή οι ύμνοι για τα πεσίματα και το ξύλο στους "αλλόθρησκους".

    Το παιχνίδι κοντεύει να ολοκληρωθεί και ο κόσμος είναι πλήρως ευχαριστημένος από αυτό που 

βλέπει. Σχεδόν όλοι όρθιοι περιμένουν να μπει ένα τρίποντο στα εναπομείναντα 14 δευτερόλεπτα

για να φτάσει η ομάδα τους 100 πόντους. Αυτό τελικά δεν επιτυγχάνεται και ακούγεται η κόρνα της λήξης.Οι παίκτες και των δύο ομάδων κατευθύνονται στα αποδυτήρια, με τους πιτσιρικάδες να περιμένουν για φωτογραφίες και αυτόγραφα.

    Προσπαθώ να σκεφτώ τον ίδιο αγώνα με γεμάτο γήπεδο από φανατικούς, κατά κύριο λόγο,οπαδούς.

Φυσικά δεν θα πήγαινα. Ας υποθέσουμε ότι θα πήγαινα. Σίγουρα δεν θα συνέβαινε σχεδόν τίποτα από όλα όσα ανέφερα πριν.Μπινελίκια από παντού, αντικείμενα στους διαιτητές, λέιζερ στις βολές των αντιπάλων και καπνογόνα που κάνουν αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Και στο τέλος του αγώνα ο αρχηγός της ομάδας να κάνει δηλώσεις για τον "υπέροχο"κόσμο που στήριξε τους αθλητές.

   Ο φίλαθλος έχει σιχαθεί τους οργανωμένους-επαγγελματίες οπαδούς. Είναι αποκρουστικοί για τον απλό κόσμο που θέλει να δει ένα θέαμα και να διασκεδάσει. Τα γήπεδα πρέπει να ξαναγίνουν χώροι διασκέδασης και όχι χώροι για να βγάλουν τα κόμπλεξ τους "παιδάκια" κάθε ηλικίας. Θα ήταν ευεργετικό για τον αθλητισμό μας οι ομάδες να κλείσουν όλους τους συνδέσμους οπαδών που δεν έχουν κανέναν σοβαρό λόγο ύπαρξης.Καλύτερα γήπεδα με λίγο κόσμο και ειρηνικά, παρά γεμάτα με κάφρους. Αν αυτοί οι κάφροι περιθωριοποιηθούν  τότε τα γήπεδα όλης της χώρας σταδιακά και με μαθηματική ακρίβεια θα γεμίσουν από κόσμο που πραγματικά ενδιαφέρεται για τον αθλητισμό, και όχι από οπαδούς που κάθονται πλάτη στον αγωνιστικό χώρο, που δεν ξέρουν τι είναι offside, βήματα ή τέταρτη πάσα.

ΤΣΟΓΛΑΝΟΣ