Άρθρο του Αργύρη ΚωστάκηΗ μάταιη προσπάθεια δεν είναι μια άχρηστη προσπάθεια. Ή όπως έλεγε ο Σενέκας, επειδή το μήνυμα μπορεί να μην φτάσει στον παραλήπτη δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το στείλουμε. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, με λόγια ψυχής να αγγίξω το θέμα των οικονομικών μεταναστών στην Ελλάδα.
Για δεκαετίες αυτή η χώρα χρησιμοποίησε ή και εκμεταλλεύτηκε τους οικονομικούς μετανάστες. Όργωναν τα χωράφια, ξεχορτάριαζαν οικόπεδα, έκτιζαν στις οικοδομές, φρόντιζαν ηλικιωμένους, καθάριζαν σκάλες. Κι όλα αυτά για ψίχουλα. Γιατί είχαν ανάγκη τα χρήματα, αλλά και γιατί οι Έλληνες έκαναν, πλέον, μόνο επαγγέλματα πολυτελείας και ευωχούνταν. Σπούδαζαν διοίκηση επιχειρήσεων, δημοσιογραφία, νομικά ή κυνηγούσαν μια θέση στο δημόσιο. Κι έτσι, όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, μείναμε άφωνοι. Χιλιάδες δικηγόροι, δημοσιογράφοι, μάνατζερ, μοντέλα, χρηματιστές και ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι.
Φυσικά και είμαι αντίθετος στις απόψεις ορισμένων ηλίθιων ψευτοαριστερών, που λένε «ανοίξτε τα σύνορα για όλους». Αλλά το ίδιο αντίθετος είμαι και στην υστερία «διώξτε τους όλους». Ποιον να διώξουμε ρε φασίστα; Τον άνθρωπο που ήρθε εδώ πριν από είκοσι χρόνια, δουλεύει σκληρά κάθε ημέρα κι εδώ γεννήθηκαν τα παιδιά του; Από την άλλη, τι λες ρε αριβίστα; Να έρθουν όλοι οι μετανάστες εδώ; Δεν θα γίνει η Ελλάδα αποθήκη ψυχών.
Ισορροπία. Αλήθεια. Ψυχραιμία. Λέξεις άγνωστες για το εξωνημένο στην πλειονότητά του πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία.
Φυσικά και φοβάμαι όταν περνάω τα βράδια καμιά φορά από το κέντρο – γκέτο της Αθήνας. Φυσικά και αγανακτώ όταν σε κάθε φανάρι, σε όλο το λεκανοπέδιο, υπάρχουν αλλοδαποί που κάτι πουλάνε ή καθαρίζουν τζάμια. Είναι απάνθρωπο, όμως, και να βλέπω ηλικιωμένους να ζητιανεύουν και Έλληνες αστέγους να τρώνε στα συσσίτια της εκκλησίας.
Η κοινωνία μας εξελίχθηκε σε αυτό που λέμε «πολυπολιτισμική». Σε μία δεκαετία η Ελλάδα δεν θα είναι ίδια. Ήδη σήμερα δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτή της δεκαετίας του ’80. Η Αθήνα θυμίζει πλέον τη βιβλική Βαβέλ, καθώς εμφιλοχώρησαν εκατομμύρια αλλοδαποί. Μέσα σε αυτό το χάρτη, λοιπόν, γνώρισα και πραγματικά σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε στη χώρα μας εδώ και είκοσι χρόνια. Από τους δεκάδες ωραίους ανθρώπους που δεν έχουν ελληνική ταυτότητα, αλλά είναι Έλληνες στην καρδιά, αναφέρω ενδεικτικά μόνο τρεις.
- Τον Μπεν από την Αλβανία, έναν τίμιο οικογενειάρχη, με δύο υπέροχα παιδιά, που αγωνίζεται κάθε μέρα για την επιβίωση και πάντα έχει έναν καλό λόγο στο στόμα.
- Τη Βίλυ από τη Βουλγαρία, που νίκησε το τευτονικό τέρας της εξουσίας. Μια μορφωμένη γυναίκα με αθώα ψυχή και απαράμιλλο ήθος, που δεν το έβαλε κάτω παρά τις αντιξοότητες και περπατά με ψηλά το κεφάλι.
- Και τον Αλί από την Αφρική. Έναν «πολεμιστή» της ζωής – αθλητή, που είχα τη χαρά να γνωρίσω στα γήπεδα του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος της Αθήνας. Ακόμη κερδίζει το ψωμί του παίζοντας ποδόσφαιρο σε ομάδες της περιφέρειας.
Και αυτούς δεν τους υποστήριξε κανένας «αλληλέγγυος». Αυτοί δεν εκβίασαν κανέναν. Αυτοί δεν είχαν καμία πολιτική ομπρέλα από πάνω τους.
