Του Γιώργου Καρελιά
Αυτή η χώρα καταναλώνει πολύ παρελθόν. Με
αποτέλεσμα άλλοτε να τρέφεται με μύθους,
άλλοτε να χάνει το παρόν και σχεδόν μονίμως να παραμελεί το μέλλον της. Ελάχιστες φορές τα παθήματα του παρελθόντος
της έγιναν μαθήματα κι έκανε απόπειρες να σχεδιάσει κάτι γι’ αυτό το μέλλον.
Το λάθος επαναλαμβάνεται και σήμερα. Η χώρα βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση και οι πολιτικές δυνάμεις της -σημασία εν προκειμένω έχει η στάση των δυο κομμάτων εξουσίας- αντιπαρατίθενται για το παρελθόν. Δεκάδες φορές ως τώρα ο πρωθυπουργός και υπουργοί του έχουν μιλήσει για τις ευθύνες που έχει η κυβέρνηση Καραμανλή για τη σημερινή κατάσταση. Ευθύνες αυταπόδεικτες, τις οποίες, άλλωστε, καταλόγισε το εκλογικό σώμα, στις εκλογές του 2009, καταποντίζοντας τη ΝΔ.
Στην προσπάθειά του να αμυνθεί, ο Αντώνης Σαμαράς καταφεύγει στις ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, φτάνοντας ως και τη δεκαετία του ’80!
Η συζήτηση αυτή έχει εξαντληθεί. ‘Η, εν πάση περιπτώσει, δεν αποφέρει κάτι εποικοδομητικό στη σημερινή συγκυρία, καθώς κυριαρχούν οι κοκορομαχίες για το παρελθόν, την ώρα που το ζοφερό παρόν απειλεί το μέλλον της χώρας και των πολιτών της. Γι’ αυτό το μέλλον θα γίνει κάποιος σοβαρός σχεδιασμός;
Το ερώτημα μπορεί να φαίνεται εξωπραγματικό, όταν τα δεδομένα αλλάζουν με ταχύτητα και ουδείς γνωρίζει τι ξημερώνει. Όμως, αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Όλοι γνωρίζουν ότι η χώρα απειλείται από μια μακροχρόνια παραμονή σε ένα τούνελ ασφυξίας: Δέκα ή 15 χρόνια, κατά τον αποβιώσαντα σύμβουλο του πρωθυπουργού Τομάζο Σκιόπα. Επομένως, οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι οι επιχειρηματίες, οι συνδικαλιστές της γνωρίζουν πάνω-κάτω τι θα συμβεί στα επόμενα πολλά χρόνια.
Σε μια σοβαρή χώρα όλοι αυτοί θα μπορούσαν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι (με πρωτοβουλία, ίσως του Προέδρου της Δημοκρατίας), να αναλύσουν όλα τα δεδομένα και να αναζητήσουν διεξόδους. Αν οι λέξεις δεν είχαν χάσει το νόημά τους από την επί χρόνια διαστρεβλωτική χρήση τους, σήμερα παρά ποτέ είναι η κατάλληλη στιγμή να αναζητηθεί μια εθνική και κοινωνική συμφωνία για το πού θα πάει η χώρα και τι θα παραδώσουν οι σημερινοί στα παιδιά τους σε δέκα χρόνια.
Το παρελθόν δείχνει ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο. Όμως, αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα: Η υπέρβαση του παρελθόντος. Ποτέ δεν είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου